Άλλο ένα storytime.
Συνοδεύστε την ανάγνωση με ένα καλό μπράντυ, τζάκι και κλασσική μουσική.

Πρελούδιο - λίγα λόγια για τον τίτλο#

Επειδή το χιούμορ στον τίτλο οριακά έχει σταματήσει να είναι κατανοητό τις μέρες που γράφω το ποστ (και ακόμα περισσότερο για λόγους context στο μέλλον) θα αφήσω μια μικρή καταγραφή της πρόσφατης επικαιρότητας εδώ.

Στις 26 προς 27 Σεπτέμβρη του 2025, ο Βασίλης Μπισμπίκης φέρεται να διασκέδασε στη γιορτή τσικουδιάς του τοπικού συλλόγου Κρητών στη Μεταμόρφωση. Κάποιες ώρες μετά, σε μια τελείως άσχετη είδηση, φέρεται να στούκαρε σε 3 αμάξια και μια γκαραζόπορτα στη Φιλοθέη, να εξαφανίστηκε μέχρι να παρέλθει το αυτόφορο, να εμφανίστηκε με γλυκά για να κεράσει τη γειτονιά, και μερικές μέρες μετά να συναντήσει τον τότε απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι λέγοντας ψέματα πως ζήτησε ο ίδιος να δεί αυτόν και τη Δέσποινα Βανδή.

You can’t beat this shit, μη ειρωνικά τον συμπάθησα 200% περισσότερο μετά απ’ όλα αυτά.

Πώς σχετίζονται όλα αυτά με την ιστορία μας όμως;

Το Συμβάν#

Που λέτε, έφαγα κλήση για αλκοτέστ. Και την έφαγα γιατί είμαι παντελώς ηλίθιος. Είχα πάει σε ένα λάιβ, ήμουν πολύ μακριά απ’ το χωριό που μένω και αποφάσισα οτι ο πιο “ασφαλής” δρόμος για να γυρίσω ήταν να βγω από εθνική κι εκεί στην Αττική οδό.

Η αλήθεια είναι οτι πίστευα πως ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, δεν θα υπερέβαινα το όριο και δεν έπεσα ακριβώς έξω. Η δεύτερη¹ μέτρησή μου ήταν στα 0.25mg/l και το όριο είναι στο 0.24mg/l. Για να έχουμε μια εικόνα, αυτό για τα κιλά μου αντιστοιχεί σε κάτι γύρω στη μιάμιση μπύρα. Το αποτέλεσμα ήταν 350€ πρόστιμο, ακινητοποίηση του οχήματος (το πήρε γερανός - 135€) και αφαίρεση του διπλώματος για 30 ημέρες.

Τώρα ok, το αναγκαίο disclaimer είναι πως προφανώς δεν θεωρώ ο,τι το καλύτερο το να οδηγάμε πιωμένοι κλπ κλπ. Ταυτόχρονα όμως δεν μου φαίνεται τυχαίο οτι αρκετά από τα τελευταία δελτία ειδήσεων έχουν καταλήξει να είναι λες σαν ημερήσιο report της τροχαίας και αμφιβάλλω οτι υπάρχει πρόβλημα στο βαθμό που παρουσιάζεται.²

Εδώ όμως δεν είμαστε ούτε για τα disclaimers ούτε για αυτοκριτικές. Έχουμε έρθει για τη ζωή, όχι για τις πληροφορίες.

Πριν απ’ τη ζωή, το χρονικό#

Μετά από εμένα, μάζεψαν κι έναν τύπο γύρω στα 50 με μηχανάκι. Αυτός ο θεός είχε πρώτη μέτρηση γύρω στα 0.70mg/l, σύμφωνα με αυτά που έλεγε είχε κατεβάσει κάτι τσίπουρα με έναν φίλο του και αποφάσισε αμέσως μετά να πάει να μπει στην Αττική οδό. Επιπλέον, οι μπάτσοι είδαν οτι το δίπλωμά του δεν επαρκούσε για τα κυβικά της μηχανής κι αυτός άρχισε να χτυπιέται οτι τον είχαν κοροϊδέψει απ’ τη σχολή οδηγών.

Στη δεύτερη μέτρηση έπεσε γύρω στο 0.40mg/l και γλίτωσε τουλάχιστον το αυτόφορο. Όταν οι μπάτσοι τον ρώτησαν πως θα γυρίσει στο σπίτι του στην Παιανία, αυτός είχε ξενερώσει τόσο που απάντησε πολύ σοβαρά και τσαντισμένα οτι θα πάει με τα πόδια (και το κράνος στο χέρι). Εν τέλει τον έπεισαν να έρθει μαζί μου, με τον γερανό που θα έπαιρνε τα οχήματά μας, τουλάχιστον ως την Παλλήνη.

Έκατσα στη μέση, δίπλα μου ο φίλος μας και αριστερά ένας ηλικιωμένος οδηγός. Στη διαδρομή άρχισαν και οι δύο να χτυπιόνται για το πόσο καθίκια ήταν που δε μου τη χάρισαν και μετά ο μηχανόβιος συνέχισε να χτυπιέται μόνος του για την απάτη που του έστησε η σχολή οδηγών, ενώ έζεχνε αλκοόλ.

Όταν φτάσαμε στην Παλλήνη, έπρεπε να κατέβω, ενώ ο μαν θα συνέχιζε λίγο στην πορεία του γερανού προς την Αγία Παρασκευή. Άνοιξε την πόρτα να κατέβει για να περάσω και εξαφανίστηκε από το οπτικό μας πεδίο.

[????]

Κοιτάω κάτω και τον βλέπω ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΣΑ ΣΑΚΙ ΜΕ ΠΑΤΑΤΕΣ με τη μούρη στο δρόμο, κρατώντας ακόμα το κράνος στο ένα χέρι.

-ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ;
-Ναι μωρέ, έπεσα ο μαλάκας. ΞΕΧΑΣΑ το σκαλοπάτι.
-Εεεεεεμ…
Ανεβαίνει πάλι πάνω βρίζοντας
-Εεεε.. εντάξει, προσοχή παιδιά!

Μεθυσμένε σκουτεροκαβαλάρη, αν διαβάζεις αυτό το blog, γιατί είσαι τόσο περίεργος ανθρωπότυπος; Τέλος πάντων, να είσαι καλά.

Η ζωή (χωρίς δίπλωμα)#

Αυτό τον καιρό ζω σε έναν οικισμό στα ανατολικά προάστια της Αθήνας. Οι συγκοινωνίες είναι εξαιρετικά αραίες, σταματάνε κατά τις 9 το βράδυ και οι μετακινήσεις με αυτές περιλαμβάνουν σχεδόν υποχρεωτικά την χρήση του μετρό που πάει στο αεροδρόμιο.

Ευτυχώς έχω την πολυτέλεια να δουλεύω από το σπίτι, οπότε σε αυτόν τον τομέα δεν έχει επηρεαστεί τραγικά η καθημερινότητά μου. Ίσα ίσα που παραδόξως μου τα σκάσει αντίστροφα και έχω αρχίσει να περπατάω πολύ περισσότερο.

Προς το παρόν δεν έχω κάνει το λάθος να προσπαθήσω να πάω να δουλέψω απ’ το γραφείο με τις συγκοινωνίες. Κάτι τέτοιο με πρόχειρους υπολογισμούς που έκανε για μένα το google maps θα σήμαινε πως θα έπρεπε να ξυπνάω στις 6.30 το πρωί και να τρώω κάτι λιγότερο από 2 ώρες στις συγκοινωνίες.

Με τα πόδια, το κοντινότερο σούπερ μάρκετ είναι στη μισή ώρα από το σπίτι μου. Σε περίπτωση που δεν είστε άσσοι στις θετικές επιστήμες, ο γυρισμός είναι ΑΛΛΗ μισή ωρα.

Ο δρόμος είναι σε μεγάλο βαθμό μια υποφωτισμένη λεοφόρος χωρίς πεζοδρόμιο, στην οποία οι οδηγοί τρέχουν γιατί είναι ερημική. Θα μπορούσαν να με κυνηγάνε και λυσσασμένα αδέσποτα τσοπανόσκυλα. Αυτό δεν συμβαίνει, οπότε δεν παραπονιέμαι.

Επίσης η περιοχή που μένω δεν έχει ακριβώς πόσιμο νερό, γι’ αυτό κάθε τόσο πρέπει να αγοράζω εξάδες evian νερό. Φυσικά αυτό το φακτ σε συνδιασμό με το οτι το αμάξι μου είναι κάτω απ’ το σπίτι μου, οι δρόμοι ερημικοί και σκοτεινοί και τα περιπολικά περνάνε μια στο τόσο, μόνο από τους κεντρικούς, δεν θα με έκανε σε καμία περίπτωση να κάνω κάτι παράνομο.

Η φυσική καταστροφή#

Ήταν ένα κρύο και βροχερό βράδυ του Νοέμβρη. Κεραυνοί έσκιζαν τον σκοτεινό ουρανό και οι δρόμοι είχαν γίνει χείμαρροι. Η κακοκαιρία Adel χτυπούσε αλύπητα τα ανατολικά προάστια.

Τώρα, ένα υπέροχο perk του να μένεις σε απόμερη περιοχή, είναι η ποιότητα των υποδομών. No hate, μ’αρεσουν οι ξύλινοι στύλοι της ΔΕΗ με τις λάμπες που βάζουν οι γιαγιάδες μας για να πηγαίνουν στην τουαλέτα το βράδυ. Είναι πιο ταιριαστές με την περιοχή, απ’ το να είναι πλήρως φωταγωγημένη και προκαλούν λιγότερη φωτορρύπανση.

Θυμήθηκα οτι από το μεσημέρι που ξεκίνησε η καταιγίδα, κάθε τόσο ακουγόταν κάτι σαν υπόκωφος γδούπος. Κάτι σαν κούτσουρο που σκάει στο δάπεδο. Πλέον είχε νυχτώσει, οπότε αυτή τη φορά κατάλαβα οτι ο γδούπος συνοδεύτηκε από μια λάμψη.

Έκατσα λοιπόν και κοιτούσα τον ξύλινο στύλο της ΔΕΗ ακριβώς απέναντι απ’ το μπαλκόνι μου, μέχρι που το είδα ιδιοίς όμασσι. Σε μη περιοδικές φάσεις, στα καλώδια (που είναι και χωμένα μέσα σε κλαριά πεύκων), εμφανιζόταν ένα μικρό fireball, μεγάλωνε και έσκαγε με έναν μικρό θόρυβο πετάγοντας σπινθήρες.

Πήρα τηλέφωνο στο ΔΕΔΔΗΕ και πρέπει να ήταν ο πρώτος κατεγραμμένος διάλογος ανθρώπου και μοσχαριού στην ιστορία. Δεν κάνω χιούμορ, η κλήση μας καταγράφηκε για λόγους διασφάλισης της ποιότητας της υπηρεσίας.

-Γειά σας, είμαι στην τάδε περιοχή, τάδε ΤΚ, γωνία τάδε με τάδε. Μια κολώνα του ΔΕΔΔΗΕ εδώ, που είναι και χωμένη μέσα στα πεύκα κάνει κάποιες μικρές εκρηξούλες…
-Καααααλησπέρααααα.. Πώς ονομάζεστε;
-To Podiki. Με “d”, όχι με “nt”.

*χτύπημα πληκτρολογίου*
*χτύπημα πληκτρολογίου*
*χτύπημα πληκτρολογίου*

-Είστε στο Δήμο τάδε ή στον δείνα;
-Νομίζω πιάνεται στον τάδε, δεν μπορείτε να το δείτε με το ΤΚ;
-Μου το βγάζει στον δείνα.
-Ωραία, τότε εκεί πιάνεται. Γωνία τάδε με τάδε.
-Μπορείτε να μου πείτε τον αριθμό παροχής παρακαλώ;
-Μα δεν έχω πρόβλημα στην παροχή. Η βλάβη βρίσκεται στο στύλο του δικτύου. Λόγω της καταιγίδας κάνει κάποιες μικρ…
-Άρα δεν έχετε διακοπή ρεύματος;
-Όχι! Ο στύλος ακριβώς έξω απ’ το σπίτι μου κάνει μικρές εκρήξεις και πετάει σπινθήρες. Μόλις έκανε άλλη μια και οι σπινθήρες έπεσαν αναμένοι μέχρι το έδαφος.
-Είπατε γωνία τάδε με τάδε;
-…Ναι

*χτύπημα πληκτρολογίου*

-Μάλιστα. Και από τι ώρα δεν έχετε ρεύμα;
-ΈΧΩ ΡΕΥΜΑ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΣΤΥΛΟ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΒΡΕΧΕΙ, ΑΛΛΑ ΓΕΝΙΚΑ Ο ΣΤΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΕΥΚΑ.
-Μάλιστα. Μπορείτε να καλέσετε την πυροσβεστική.
-ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΥΡΚΑΪΑΣ³, ΒΡΕΧΕΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΔΩΣ. Δεν χρειάζεται να έρθει η πυροσβεστική, επιδιόρθωση από τον ΔΕΔΔΗΕ χρειάζεται.

Κάπως κατάφερα να την πείσω, οπότε μου είπε οτι θα έστελνε συνεργείο και έτσι κλείσαμε. Έκατσα λοιπόν να απολάυσω την θαλπωρή του σπιτιού μου μέσα στην καταιγίδα, με bingewatching του καλυτερού sitcom που έχει παράξει ως τώρα η χώρα μας. Την εξεταστική για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Κανά μισάωρο αργότερα και μετά από αρκετές μικρές και μεγαλύτερες εκρήξεις του στύλου, έγινε μια σχετικά αρκετά μεγαλύτερη απ’ τις προηγούμενες. Ένα λεπτό αργότερα παρατήρησα οτι η σύνδεσή μου με το ίντερνετ είχε πεθάνει και το deco στο βάθος του σαλονιού είχε αναμένο ένα κόκκινο led. Προσπάθησα να συνδεθώ στο διαχειριστικό περιβάλλον του router μου για να του κάνω επανεκκίνηση, αλλά δεν τα κατάφερα. Εκεί άρχισα να ψιλιάζομαι οτι κάαατι δεν πήγαινε καλά.

Κατέβηκα στο χώρο που είναι το router και είδα οτι με κάποιο μυστήριο τρόπο, το μισό σπίτι δεν είχε ρεύμα. Βγήκα έξω για να συνεχίσω το investigation και πέτυχα τους γείτονες, οι οποίοι μου είπαν πως και τα δικά τους μισά σπίτια είχαν βυθιστεί στο σκοτάδι. Ή είχαν μισοβυθιστεί, αν προτιμάτε. Μου είπαν πως “έχει πέσει μόνο η μία φάση” (δεν ξέρω την τύφλα μου από ηλεκτρολογικά κι αν αυτό βγάζει νόημα). Εν πάση περιπτώσει, συντονιστήκαμε όλοι να σπαμμάρουμε τον ΔΕΔΔΗΕ και την επόμενη μέρα έφυγα ηττημένος για το πατρικό μου, για να μπορέσω να δουλέψω από ένα σπίτι με ρεύμα και πρόσβαση στο ίντερνετ.