Αυτό το ποστ γράφεται στον απόηχο του διπλού live του ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ. Διπλό γιατί τα περίπου 60.000 εισιτήρια που κόπηκαν για την πρώτη μέρα έφυγαν σαν ζεστά ψωμιά από την ουρά του more.com, οπότε η διοργάνωση έβαλε και δεύτερη μέρα σερί.

Και τι να πρωτογράψει κανείς γι’ αυτόν τον ποιητή του περιθωρίου. Όχι οκ, αν θέλετε ακόμα ένα τέτοιο άρθρο, φαντάζομαι πως μπορεί να βρει αρκετά από το iefimerida, ως το tlife και το pillowfights. Σοβαρά μιλάω, στο timeline που ζούμε το pillowfights πλέον γράφει άρθρα για τον λεξ. Τελευταία πρόταση -για να μπούμε στο θέμα κάποια στιγμη- το αγαπημένο μου πράγμα από αυτές τις μέρες είναι το πρωτοσέλιδο της espresso.

ελλάδα 30/06/2025

---

Τα παραπάνω δεν είναι κάτι που σας έχει διαφύγει, κυρίως γράφονται για αρχειακούς λόγους. Όταν βρήκα το backup του προγόνου αυτού του blog, βρήκα πολύ πληροφορία day-to-day από την καραντίνα και ήταν κάπως ωραίο που ήταν καταγεγραμμένη.

Το θέμα όμως αυτού του ποστ δεν είναι ούτε η ανταπόκριση απ’ τη γαμημένη λαϊβάρα τουλάχιστον του Σαββάτου, ούτε ή αποψή μου για τον λεξ. Είναι τα σχόλια που γράφτηκαν αυτές τις μέρες και κυρίως ένα από αυτά που ίσως είναι το μοναδικό που αξίζει να σταθούμε.

---

Τα σχόλια που γράφτηκαν αυτές τις μέρες#

Στα θετικά not much. Δηλαδή ήταν πάρα πολλά, που συνοψίζονταν κυρίως σε boomer απόψεις για το πόσο αξιοπρεπής είναι σε σχέση με τους τράπερς, πόσο γάμησε που βγήκε στη σκηνή η Χάρις Αλεξίου και κλασσικό μοντϊπαιθονικού επιπέδου μεσσιανισμό.

Το αγαπημένο μου απ’τα προαναφερθέντα είναι το τελευταίο, γιατί μου φαίνεται accurate as fuck και πιστεύω πως και ο λεξ το βλέπει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.

Στα αρνητικά είχαμε μεγάλη ποικιλία αυτή τη φορά κι ήταν σχεδόν όλα to the point. Ξεκινούσαν από “τον ξέρει η μάνα του αυτόν;” και κατέληγαν στο “ΤΙ.ΕΙΝΑΙ.ΤΟ.ΛΕΞ” που αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν, ομολογώ πως μου έκανε τη μούρη κρεάς.

Έχει κάτι απολαυστικό πάντως να βλέπεις πόσο τσούζει η απήχηση του λεξ για να φτάνει κόσμος να αρνείται την πραγματικότητα του οτι αυτές τις δύο μέρες πήγαν περίπου 120.000 κόσμου στα lives αλλά στο φαντασιακό τους “δεν τον ξέρει η μάνα του”.

Ένας θεός -βασικά όχι ακριβώς, για χουντικό τον έκοψα- έγραψε αυτολεξεί στο X (πρώην twitter) και διατηρώ την ορθογραφία:

“Σε ένα κόσμο γεμάτο ΛΕΞ και Μποφίλιες, να είστε Σφακιανάκηδες και Οικονομόπουλοι! Με τη σωστή πλευρά του Έθνους. ΈΘΝΟΣ¹ Η ΧΑΟΣ!🇬🇷☦️🏴‍☠️”

---

Το ένα από αυτά που ίσως είναι το μοναδικό που αξίζει να σταθούμε#

Θα χρειαστεί λίγο αρχειακό και μη context εδώ. Τα τελευταία δυόμιση χρονια συντελείται η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το ισραήλ. Η ελληνική κυβέρνηση είναι λίγο πιο συνένοχη από την υπόλοιπη δύση, το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου αναγνωρίζει την κατάσταση και λίγο ή πολύ αντιδρά σε αυτήν και οι κανίβαλοι συνεχίζουν να είναι κανίβαλοι.

Σε ακόμα πιο συντριπτική πλειοψηφία οι καλλιτέχνες αναδεικνύουν το θέμα με όποιο τρόπο μπορούν, με δηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης, σηκώνοντας παλαιστινιακές σημαίες σε θεατρικές παραστάσεις, lives κλπ. Η Γλυκερία και ο Βέρτης πήγαν για συναυλίες στο ισραήλ, αποκλείστηκαν εκεί εν μέσω πολεμικής σύρραξης με το Ιράν και χρειάστηκε να στείλουν ένα C-130 για να τους μαζέψει μπικόζ κάρμα ιζ ε μπιτς.

Θέση έχει πάρει και ο λεξ, ο οποίος δεν είναι ο πιο πολιτικοποιημένος ράππερ που χει περάσει², αλλά είναι σταθερά στην σωστή πλευρά της ιστορίας.

“Κι αφού ο,τι και να πει κάποιος θα υπάρξει να το κρίνει/Καλή κοινωνία ricta, λευτερία στην Παλαιστίνη”

Στο live λοιπόν του Σαββάτου, στον ηλεκτρικό έκανε παρέμβαση η ΚΝΕ (δεν θυμάμαι γιατί) είχε πανό φοιτητικών συλλόγων και στο κοινό υπήρχαν αρκετές παλαιστινιακές σημαίες, γεγονός που έτσουξε μεταξύ άλλων και κομμάτι του βούρκου της ελληνικής σκηνής. Στην αρχή του live της δεύτερης μέρας, έκανε παρέμβαση και η πρωτοβουλία march to Gaza. Επίσης ακούστηκαν αρκετές φορές συνθήματα από το κοινό για το ζήτημα.

Το μοναδικό σχόλιο που αξίζει να σταθούμε λοιπόν είναι το οτι “ο λεξ δεν είπε τίποτα για την Παλαιστίνη”.

Η προσέγγισή μου σε αυτό έχει δύο σκέλη. Το ένα που to be honest θα το ξεπετάξω είναι οτι ο λεξ δεν είναι ούτε οι Kneecap, ούτε οι Bob Vylan. Απ’ την άλλη δεν είναι ούτε no politica, μην τρελαθούμε. Οι στίχοι του περιγράφουν την κατάσταση, με pov από τα κάτω κι αυτή είναι ως ένα βαθμό η πολιτική θέση που παίρνει.

Το δεύτερο σκέλος και πάνω σε αυτό θέλω να επικεντρωθώ, είναι: “Τι νόημα έχει;”. Οι καλλιτέχνες είναι πολύ ωραίο και κοινωνικά χρήσιμο όταν παίρνουν θέση για τα όσα συμβαίνουν. I mean σε συναυλία για την παλαιστίνη έπαιξαν μέχρι κι ο Μουζουράκης κι ο Μαραβέγιας. Του κόσμου τα ύστερα, αλλά θα πω πως είναι καλοδεχούμενοι. Μακάρι να έκανε το ίδιο ο Νικήτας Κλιντ.

Προσωπικά πιστέυω οτι αν δεν είχα φάει σκάλωμα με το χιπχοπ (ένα είδος στο οποίο οι στίχοι είναι συχνά, έστω παιδικά πολιτικοποιημένοι) από την εφηβεία μου θα έπρεπε να γράψω πολλά περισσότερα χιλιόμετρα αργότερα για να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου.

Από την άλλη, αυτή η αντιμετώπιση δίνει στην τέχνη ένα ρόλο που δεν έχει. Δεν πρέπει να περιμένουμε απ’ την Μαρίνα Σάττι να μας εξηγήσει τι σημαίνει “κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση” κι απ’ τον Bloody Hawk αν είναι πιο ρεαλιστική η λύση των δύο κρατών ή το “from the river to the sea” στο Παλαιστινιακό. Γι’ αυτά τα πράγματα υπάρχουν οργανώσεις και πρωτοβουλίες που αρθρογραφούν καθημερινά, κινητοποιούν τον κόσμο και κυρίως συντάσσουν ολοκληρωμένες απόψεις και λογοδοτούν όταν έχουν λάθος άποψη ή ειναι αναποτελεσματικές.

Μέχρι λοιπόν να ραππάρει ο onesecbeforetheend σε εκλαϊκευμένη εκδοχή το κεφαλαίο του Μαρξ, νομίζω πως η κριτική αυτή είναι άδικη. Δεν χρειάζεται ο λεξ να βγαίνει σε κάθε συναυλία και να επαναλαμβάνει μια θέση την οποία έχει ήδη πάρει. Από το στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής κάποιας οργάνωσης μέχρι το αλάνι που την πίνει σε πάρκα στη Νέα Σμύρνη όλοι στο κοινό καταλαβαίνουν σε κάποιο (διαφορετικό) βαθμό που βρίσκονται.

Το θέμα είναι το αλάνι από τη Νέα Σμύρνη να οργανωθεί για να κάνει κάτι μπας και ανατραπεί η δυστοπία που ζούμε κι εδώ δεν έχει νοήμα να περιμένουμε από τον λεξ να του πει τι, γιατί ούτε αυτός ξέρει.